Homeopatia

„Homeopatia (…) leczy większy procent przypadków niż jakakolwiek inna metoda lecznicza, jest bez wątpienia bezpieczniejsza i bardziej oszczędna oraz stanowi doskonalszą formę medycyny.”

Mahatma Gandhi, hinduski przywódca polityczny i duchowy

Homeopatia

Ojcem homeopatii jest niemiecki lekarz Samuel Hahnemann (1755-1843). Był On osobą wszechstronnie uzdolnioną, posiadał gruntowną wiedzę z zakresu psychiatrii, chemii, higieny, farmacji i medycyny ogólnej. Do tych umiejętności dodać należy jego cechy osobowościowe jak dociekliwość, odwaga, umiłowanie prawdy, niesamowitą pracowitość oraz dokładność. Mieszanka tych walorów sprawiła, że bardzo szybko zdobył on reputację wybitnego chemika i wspaniałego lekarza. Jego ciekawość i dociekliwość doprowadziły do rewolucji w ówczesnej medycynie i stworzenie nowego systemu medycznego zwanego homeopatią.

Odkryta przez niego metoda była i jest w dalszym ciągu zaciekle atakowana przez medycynę akademicką, a jednocześnie chwalona przez wdzięcznych pacjentów.

Na czym polega istota homeopatii?

Zasady swojej metody zawarł dr Hahnemann w dziele pt. „Podstawy racjonalnego leczenia” (wydanie polskie PERL Kraków 2003 r.). Opracował On także szczegółowe opisy 67 czystych pojedynczych środków leczniczych. Istota homeopatii sprowadza się do pobudzania organizmu do samoobrony. Homeopatia koncentruje się właśnie na przywracaniu równowagi w organizmie. Potrzebna jest tutaj wnikliwa obserwacja objawów chorobowych i zrozumienie sygnałów, które wysyła ciało jak i poznanie natury i osobowości chorego. Homeopatia podobne leczy podobnym, leki zaś uzyskuje się z czynników powodujących chorobę. Homeopaci  w tym celu wykorzystują leki nieszkodliwe dla organizmu (w przeciwieństwie do medycyny konwencjonalnej – wystarczy przeczytać ulotkę leku i zapoznać się z informacjami o skutkach ubocznych). Leki te dobiera się indywidualnie dla każdego pacjenta. Metoda ta jest skuteczna, przejrzysta, i nie zawodna.

Leczenie homeopatyczne opiera się na pięciu zasadach:

1.       Podobne leczy się podobnym. Znaczy to, że choroby mogą być leczone środkiem, który u zdrowego człowieka wywołuje dolegliwości podobne do tych, na które skarży się chory. Tą starą zasadę wykorzystuje się od wieków. Przykładem może być Pasteur, który pokazał, że wściekliznę można leczyć wścieklizną. Innym przykładem może być leczenie chininą malarii, u zdrowego człowieka chinina powoduje podobne drgawki jak malaria. Właśnie ten przypadek stał się przyczyną rozpoczęcia badań  dr Hahnemanna i powstania homeopatii.

2.       Zasada jednego środka leczniczego stosowanego u jednego pacjenta. Oznacza to nic innego jak to, że w danym czasie, jednemu choremu można podać tylko jeden homeopatyczny środek leczniczy.

3.       Zasada jednej dawki minimalnej. Zasada ta polega na tym, że choremu podaje się najmniejszą skuteczną dawkę środka leczniczego zdolnego doprowadzić do poprawy jego stanu. Wówczas staje się lekiem homeopatycznym zwalczającym dany obraz chorobowy. Homeopatia ma być czynnikiem pobudzającym naturalne siły obronne organizmu, podaje broń do walki z chorobą, a to, jak szybko nastąpi jej przezwyciężenie, jest kwestią bardzo indywidualną.

4.       Zasada wzbudzenia środka leczniczego. Dana substancja stanie się homeopatycznym środkiem leczniczym po zamianie jej w czynny energetycznie odpowiednik. Dzieje się to podczas tak zwanej dynamizacji, która polega na tworzeniu rozcieńczeń ekstraktu alkoholowego (pranalewki) danej substancji z wodą według ściśle określonych procedur.

5.       Prawo leczenia naturalnego – zwane też kierunkiem leczenia. Prawo to opracował inny niemiecki lekarz praktykujący homeopatię w Stanach Zjednoczonych
Constantin Hering, chociaż powszechnie znana jest ta zasada w medycynie chińskiej. Prawo to mówi, że w przebiegu leczenia naturalnego objawy chorobowe ustępują z góry w dół, ze środka na zewnątrz, z narządów życiowo najważniejszych do mniej ważnych i w odwrotnej kolejności do tej, w jakiej się rozwijały.

Leki homeopatyczne.

Kiedy weźmiemy do ręki ulotkę leku homeopatycznego nie znajdziemy w niej opisu skutków ubocznych, ponieważ ich nie ma. W odniesieniu do leków homeopatycznych słyszy się wiele zarzutów mówiących, że rozpuszczone w wodzie substancje mają tak mikroskopijne stężenie, że w zasadzie jest to sama woda nie posiadająca żadnych właściwości leczniczych. A poprawę zdrowia przypisuje się efektowi placebo.

Z drugiej strony słyszymy opinie że istotnie efektem placebo możemy przypisać poprawę zdrowia u ludzi w podeszłym, dojrzałym oraz młodzieńczym wieku. Ale co powiedzieć o niemowlętach, które szybko wracają do zdrowia po zastosowaniu leków homeopatycznych? Przecież im nie wmówimy takiego działania leku. Innym argumentem często zapominanym przez oponentów są badania francuskiego immunologa Jacques Benveniste w 1988r oraz w puźniejszych eksperymentach Rosjanina  Bakhir, które potwierdziły intuicyjną wiedzę homeopatów na temat tego że woda ma pamięć. Inaczej mówiąc woda jest NOŚNIKIEM INFORMACJI, ma pamięć molekularną.  Tym zagadnieniem zajmowali się także austriaccy badacze przyrody: Wiktor Schauberger, Johannn Grander oraz m.in. japoński naukowiec Masaru Emoto, Rosjanin S. Zenin i inni, potwierdzając te właściwości wody. 

Na czym polegało doświadczenie Bakhira?

Przygotowano układ jak na rysunku. Pozostawiono go na 36 godzin. Później
zamrożono czystą wodę w naczyniu i poddano kryształki lodu badaniom na spektrometrze. Wyniki były szokujące - kryształki czystej wody wykazywały obecność NaCl - przynajmniej takie było widmo spektralne! Badania chemiczne nie wykazywały zaś obecności chlorku sodu w naczyniu z czystą wodą. O co więc chodziło? Sam się już domyślasz, że woda w fiolce przekazała odpowiednią informację o swoim składzie poprzez układ drgań (fal) do naczynia z wodą czystą, która nabyła w ten sposób cechy  roztworu NaCl.

Jak powstają leki homeopatyczne?

Punktem wyjściowym przy produkcji leków homeopatycznych są naturalne wyciągi z roślin lub minerałów rozpuszczone w alkoholu. Taki roztwór nazywamy PRANALEWKĄ. Jedną dawkę pranalewki rozpuszczamy w dziewięciu dawkach wody i dziesięciokrotnie wstrząsamy. Taki roztwór ma potencję D₁. Następnie dawkę roztworu o potencji D₁ rozpuszczamy w dziewięciu częściach wody, wstrząsamy i otrzymujemy potencję D₂. Czynimy tak dalej do momentu otrzymania pożądanej przez nas potencji. Przy potencji D₃₀ zgodnie z prawami chemii i fizyki oraz tradycyjnym myśleniem nie ma już ani jednej cząstki substancji wyjściowej. Generalną zasadą w substancjach wyjściowych przy produkcji leków homeopatycznych jest im większa trucizna tym skuteczniejszy i potężniejszy wytwarza się z niej lek homeopatyczny.

Leki homeopatyczne produkowane są w różnych postaciach: płynach, proszkach, małych tabletek, granulek. Przyjmowane przez chorego dawki leku zależą od jego indywidualnych cech jak forma fizyczna, wiek itp. Stosowanie w medycynie leków homeopatycznych i ich skuteczność potwierdza ogólnie znane w biologii prawo ARNDTA-SCHULTZA:

„Słabe bodźce pobudzają czynności życiowe ustroju, średnie przyspieszają jego czynności, silne hamują, a najsilniejsze znoszą.

W homeopatii nie ma leków przeciwbakteryjnych, przeciwbólowych, przeciwgorączkowych. Są leki, które wyrównują równowagę i przez to przynoszą ulgę.

Stosując leki homeopatyczne możemy nie tylko leczyć choroby, ale również im zapobiegać. U osób, na które na przykład z jakiegoś powodu pobierały Arnika belladonna, wyłania się odporność na szkarlatynę.

Dla homeopatii przedmiotem uwagi nie jest choroba sama w sobie, ale chory człowiek. Dobierając leki należy brać pod uwagę także czynniki nasilające lub osłabiające objawy. Poniżej poznasz kilka leków homeopatycznych pomocnych przy zwalczaniu różnego rodzaju schorzeń. Nie zapominajmy jednak, że konieczna jest wizyta u homeopaty lub lekarza prowadzącego w celu konsultacji.

Aesculus – pomaga zwalczyć problem żylaków odbytu i inne dolegliwości związane z przekrwieniem i obrzmieniem naczyń krwionośnych. Lek wytwarza się z dojrzałych owoców kasztanowca zwyczajnego.

 Belladonna — wytwarzana z pokrzyku wilczej jagody pobudzi organizm do intensywniej walki z gorączką, chorobami z wysoką temperaturą, przeziębieniem, grypą, zapaleniem gardła, a nawet ospą wietrzna, odrą i świnką.

 Chamomilla – wytwarzana z rumianku pospolitego, silnie oddziałuje na układ nerwowy, dlatego powinno się ją stosować jedynie wtedy, gdy dolegliwości chorego związane są z drażliwością i złym humorem. Bardzo przydatna jest przy ząbkowaniu i kolce. Pomaga w astmie i bólach uszu.

 Ferrum Phosphoricum – ten lek jest związkiem żelaza z kwasem fosforowym w postaci fosforu żelaza. Ma wszechstronne działanie, pomaga przy przeziębieniu głowy, grypie, lekkiej gorączce, zwłaszcza, jeśli objawy rozwijają się powoli i trudno je wychwycić. Na Ferrum Phosphorium możesz liczyć przy przeziębieniu, grypie, bólu ucha i gorączce.

 Gelsemium – otrzymuje się z rosnącego w Ameryce Północnej pnącza żninu lśniącego, oddziałującego głównie na mięśnie i nerwy ruchowe. Jest jed­nym z podstawowych leków homeopatycznych w przypadku grypy, pomoc­ym także przy nasileniu niepokoju lub lęku o przyszłość.

 Podophyllum wytwarza się ze stopkowca tarczowatego, można sporządzić go z całego świe­żego ziela, z dojrzałych owoców albo z korzenia po ich opadnięciu, działa przede wszystkim na dwunastnicę, jelito cienkie i grube, głównie przy biegunce i innych dolegliwościach trawiennych.

 Ruta wytwarzana jest ze świeżego ziela ruty zwyczajnej. Działa na stawy, chrząstki i okostną, jest stosowany jako środek pierwszej pomocy, łagodzi też dolegliwości towarzyszące przemęczeniu oczu, na przykład po długich godzinach spędzonych przy komputerze.

 Tabacum pomaga przy chorobie lokomocyjnej, uzyskuje się go z niefermentowanych liści tytoniu.

Jak powinna wyglądać prawidłowa wizyta u Lekarza Homeopaty?

W brew pozorom nie należy ona do rzeczy łatwych, nie ogranicza się wyłącznie do doboru leku homeopatycznego na zasadzie prawdopodobieństwa. Aby diagnoza i dobrany sposób leczenia był skuteczny, lekarz musi mieć podejście „lekarza przyczynowca”.

Na czym ono polega?

Przedewszystkim na dokładnym zbadaniu pacjenta, uwzględniając jego specyficzne indywidualne reakcjie na czynniki wywołujące chorobę. Przyczyny chorób mogąbyć różne:

·         Urazy,

·         Infekcje,

·         Stres,

·         Niedożywienie,

·         Przebywanie w nieodpowiednich warunkach.

Lekarz homeopata musi zawsze pamiętać, że każdy człowiek jest indywidualnością i inaczej może reagować na aplikowane leki. Tak naprawdę leki homeopatyczne nie usuwają naszych dolegliwości, lecz mają za zadanie uruchomienie do działania najlepszego lekarza, zdolnego wyleczyć wszelkie choroby, lecz najczęściej potrzebującego asystenta do swojego uaktywnienia . Tym lekarzem jest nasz układ immunologiczny (układ odpornościowy).

Wizyta u lekarza homeopaty rozpoczyna się od serii bardzo szczegółowych pytań. Pytania te mają za zadanie zawęzić pole manewru w prawidłowym poznaniu przyczyny dolegliwości oraz doboru właściwych leków.

Przy doborze leków homeopatycznych bardzo pomocne jest opracowanie zawierające opis symptomów i oznak związanych z każdym lekiem homeopatycznym. Opracowanie to nazywa się MATERIA MEDICA. Lekarz homeopata musi wziąć pod uwagę szereg objawów chorobowych by dobrze dobrać odpowiedni lek. Homeopaci podzielili objawy na kilka grup:

·         Objawy rzucające się w oczy,

·         Objawy osobliwe,

·         Objawy niezwykłe,

·         Objawy charakterystyczne,

·         Objawy wyjątkowe,

·         Objawy unikalne.

Prawidłowo dobrane leki homeopatyczne poprawiają odporność organizmu pacjenta, wpływają na poprawę samopoczucia, zapobiegają nawrotą, przynoszą ulgę w schorzeniach przewlekłych, gdzie główna dolegliwość spowodowana jest zmianą patologiczną.

Odmienne od medycyny klinicznej podejście od zrozumienia istoty choroby, oparty na obserwacji , znajomości zasad prawdopodobieństwa i obrazów chorobowych oraz zastosowaniu pojedynczych prostych środków leczniczych sprawia, że Homeopatia skutecznie leczy różnego rodzaju choroby. Dowiodła ona tego już za czasów Hahnemanna w szczególności przy leczeniu chorób zakaźnych (przykład epidemii cholery z 1832r.).

Po spektakularnych sukcesach w leczeniu chorób, homeopatia zaczęła powiększać krąg swoich zwolenników zwłaszcza w śród chorych. Ale także rosła liczba przeciwników zwłaszcza w śród kręgów medycznych, czujących zagrożenie dla swoich praktyk. Stoczona batalia prawna w parlamencie angielskim przyniosła zwycięstwo homeopatii, po mimo kłamliwych i nieprawdziwych danych ( rok 1854). I niestety nie zmieniło się nawet w dzisiejszych czasach.

Wielu ludzi leczenie homeopatyczne traktuje jako ostatnią deskę ratunku w schorzeniach co do których medycyna akademicka jest bezsilna. Homeopatia czasami w takich przypadkach osiąga niezwykłe rezultaty wyleczenia lub ograniczenia w znacznym stopniu dolegliwości. Dlaczego tak się dzieje?

Ponieważ Lekarz homeopata bardzo rzadko lub zgoła nigdy nie powie do pacjenta: NIC WIĘCEJ NIE JESTEM WSTANIE ZROBIĆ DLA PANA. Dobry homeopata zawsze będzie poszukiwał lepszego, pełniejszego leku dla swojego pacjenta. Dla niego Każdy pacjent jest unikalną osobowością z jego własnym indywidualnym problemem zdrowotnym.

                Medycyna homeopatyczna przyciąga coraz bardziej uwagę nie tylko pacjentów, co jest zrozumiałe, a także wielu lekarzy. Widzą oni w niej bezpieczną i skuteczną formę leczenia, traktującą osobę jako całość, zwracając uwagę na jej indywidualne cech. Homeopatia nie ma na celu zastąpienie medycyny konwencjonalnej lecz w wielu przypadkach pozwala na rozszerzeniu możliwości lekarza do skutecznego leczenia chorób.

Homeopatia przeżywa obecnie na świecie swój wielki renesans, stając się przedmiotem studiów. Znajduje coraz większe uznanie zwłaszcza w świecie lekarskim. W Polsce niestety po mimo starań środowisko lekarskie jest hermetycznie zamknięte na nowe systemy leczenia. Zdarzają się jednak wyjątki w tym podejściu mogące świadczyć, że nadszedł już najwyższy czas by także i w Polsce homeopatia zajęła odpowiednie miejsce.

Na podstawie książki prof. St. K. Wiąckowskiego „Wademekum Medycyny Ekologicznej”